ქალთა მზერა წარმოგიდგენთ ინტერვიუს შარლოტ ბანჩთან, ინტერვიუ ჩაწერილია 2017 წელს მისი საქართველოში ვიზიტის დროს, კითხვები შედგენაში მონაწიელობა მიიღო რამოდენიმე ქართველმა აქტიურმა ფემინისტმა.

ინტერვიუერი: პირველ რიგში გთხოვთ წარუდგინოთ ჩვენს მკითხველს თქვენი თავი.

შარლოტი: მე ვარ შარლოტი ბანჩი,  ამერიკიდან.  ვარ ფემინისტი, აქტივისტი და ლესბოსელი, რომელსაც ნამუშევარი აქვს საკუთარ ქვეყანაში, ვაშინგტონში. მე ვიყავი ქალთა განმათავისუფლებელი მოძრაობის, ლესბოსელი ფემინისტების კოლექტივის „The Furies”, შემდეგ კი ფემინისტური ჟურნალის „Quest:  A Feminist Quarterly“-ის წევრი. ბოლო 25 წლის განმავლობაში ვმუშაობ გლობალური ფემინიზმზე და წინ ვწევ  იგივე საკითხებს, თუ რა არის და როგორ მდგომარეობაშია ქალთა უფლებები, ადამიანის უფლებები, როგორ მდგომარეობაშია ლესბოსელების და გეების უფლებები. ახლა ვარ რუტგერსის უნივერსიტეტის პროფესორი, თუმცა ჩემი ცხოვრება დავიწყე როგორც ორგანიზატორმა აქტივისტმა ვაშინგტონში.

ინტერვიუერი: როდესაც თქვენ დაწერეთ „ლესბოსელის აჯანყება“, როგორი იყო ამ ტექსტზე მოწინააღმდეგე ჯგუფების რეაქცია? გადაიაზრეთ თუარა ამ ტექსტის მთავარი ღირებულებითი სათქმელი ? იყო ლესბოსელი და ეს იყოს პოლიტიკური არჩევანი, არის თუ არა ეს ძალაუფლების მქონე ჯგუფების წინააღმდეგ ჯანყი ჩაგრულების მხრიდან ?

შარლოტი: პირველ რიგში, მინდა ვთქვა, რომ „ლესბოსელების აჯანყება“ იყო სტატია, რომელიც დავწერე 1972 წელს, ლესბოსური ფემინიზმის აღმასვლის დროს, რომ შემექმნა რაიმე სახის თეორია იმის შესახებ, თუ რატომ იყო ლესბოსელობა გადამწყვეტი ფემინიზმისთვის. დღევანდელობიდან გამომდინარე, ვიტყოდი, რომ ყველა სოციალური ცვლილებისთვის,  რა თქმა უნდა, როცა პირველად დავწერეთ გაზეთი „Furies” და ჩემი სტატიაც იყო მისი ნაწილი პირველ გამოცემაში, ამან ბევრი ჩვენს წინააღმდეგ მომართული რეაქცია გამოიწვია იმიტომ, რომ ჩვენ ჩვენი თავის დეკლარირებას ვახდენდით როგორც სეპარატისტების, ძალიან პოზიტიურად ვხედავდით ლესბოსელობას და ვამბობდით, რომ ეს ყველა ქალის გასათვალისწინებელი პოლიტიკური არჩევანია. მგონია, რომ რადგან ბევრნი ვიყავით, ფემინისტურ მოძრაობას ეშინოდა ჩვენი, რადგან უბრალოდ კი არ ვამბობდით, რომ მიგვიღეთ, არამედ ვეუბნებოდით, რომ ჩვენ ვჭირდებით მათ, რომ ჩვენ მოძრაობის მნიშვნელოვანი ნაწილი ვართ, რომ თქვენ უნდა გაიგოთ, რატომ არის ჰომოფობია და ჰეტეროსექსიზმი  ან რასაც მოგვიანებით ადრიან რიჩმა სავალდებულო ჰეტეროსექსუალობა  უწოდა ან რასაც ახლა ნორმატიულ ჰეტეროსექსულობას ვუწოდებთ, ამის ბევრნაირი სახელდება არსებობს, ჩვენი როგორც ქალების მრავალნაირი ჩაგვრის და ამ ჩაგვრის შენარჩუნების საშუალება. ამან ბევრი დააშინა, განსაკუთრებით ჰეტერო ქალები და რა თქმა უნდა, მემარცხენე კაცები ფიქრობდნენ, რომ ეს სიგიჟეა. მგონია, რომ ბევრი ჰეტერო ფემინისტი ცდილობდა ჩვენ მხარდაჭერას, მაგრამ იმავდრიულად ეშინოდათ და მერე და მერე უფრო ბევრი ლესბოსელი დაგვიკავშირდა და მხარდამჭერების ჯგუფიც შევქმენით. მე ვაშინგტონში ვცხოვრობდი, მაგრამ მსგავსი რამ მთელი ქვეყნის ქალაქებში ხდებოდა და ამ დროს უფრო მეტად ჩამოვყალიბდით იმის შესახებ, რისი თქმაც გვინდოდა და მგონია, რომ ლესბოსური ფემინიზმის მიღება პირველად სწორედ შტატებში მოხდა 1975-76 წლებში, რადგან ბევრმა ფემინისტმა დაინახა ჩვენი ძალა მოძრაობაში, მაგრამ ეს მოხდა მხოლოდ იმიტომ, რომ ქალები მოძრაობების შიგნით აკეთებდნენ ქამინგ აუთს, ფენიზმშიც და გეი და ლესბოსურ მოძრაობაშიც და უფრო ძლიერები ხდებოდნენ  და ბევრმა დაიწყო იმის მიხვედრა, ფემინისტებმა დაიწყეს იმის მიხვედრა, რომ შეუძლებელია ჩვენი მიუღებლობა და უფრო მეტად დაუჭირეს ლესბოსურ უფლებებს მხარი. მაინცდამაინც იმას არ ვამბობ, რომ მთლიანად ესმოდათ ლესბოსურ- ფემინისტური ანალიზი, მაგრამ სხვა თუ არაფერი, მეტი მხარდაჭერა იყო ჩვენი მისამართით.
ვფიქრობ, რომ დღეს ამას სხვანაირად ვიტყოდი. არა მგონია, რომ ლესბოსელობა პოლიტიკური გადაწყვეტილება იყოს, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, რომ პოლიტიკური გადაწყვეტილებაა ლესბოსელობის გაცხადება და მისი, როგორც ქალებზე შეყვარებული ქალების პოზიტიური აღქმა. ჩემი შეხედულება ბევრნაირ კვლევას ემთხვევა იმის შესახებ, რომ ადამიანთ უმრავლესობა ბისექსუალია და შეუძლია ან ლესბოსელი იყოს, ან ჰეტეროსექსუალი. მე გათხოვილი ვიყავი და ლესბოსელი იმიტომ არ გავმხდარვარ, რომ ჩემი ქმარი მძულდა. ლესბოსელი იმიტომ გავხდი, რომ დავინახე რომ ქალთან სექსი ჩემთვის სიამოვნებაა, იმიტომ გავხდი, რომ პოლიტიკურად ვიყავი ჩართული ფემინიზმში და მიმზედველი იყო ეს ჩემთვის. თავიდან მეგონა, რომ ლესბოსელობა ყველა ქალისთვის პოლიტიკური არჩევანი იყო, მაგრამ ახლა ვიტყოდი, რომ ჩემი შეხედულება სექსუალობაზე უფრო მეტად კომპლექსურია. მგონია, რომ ზოგიერთ ქალს სექსუალობის განცდა შეუძლია მხოლოდ როგორც ლესბოსელს, ზოგიერთს კი მხოლოდ როგორც ჰეტეროსექსუალს და ბევრი ქალია შუალედში, რომელთაც სექსუალობის სხვადასხვნაირად განცდა შეუძლია. ამიტომ, ახლა ვფიქრობ, რომ პოლიტიკური არჩევანია ნათლად გქონდეს გააზრებული ლესბოსელობის არჩევანის უფლება, როგორც პოზიტიური არჩევანი ქალისთვის, როგორც პოლიტიკური საქმიანობის ნაწილი, როგორც თქვენ ახსენეთ,  კაცთა უპირატეობის და პატრიარქტის წინააღმდეგ საბრძოლველად; იმისთვის, რომ ქალებს აღარ ეშინოდეთ, უყვარდეთ ერთმანეთი და საკუთარი თავი. ასე რომ, ეს პოლიტიკური საკითხია და შეიძლება არ იყოს პოლიტიკური გადაწყვეტილება ყველა ქალისთვის. ვიცნობ ზოგიერთ ქალს, ვინც გადაწყვიტა ლესბოსელი ყოფილიყო და არ გამოუვიდა. ასე რომ, ბევრი წლის მერე, ამ გადმოსახედიდან, ეს ძალიან მნიშვნელოვანი პოლიტიკური საკითხია და იმის მტკიცება მინდა, რის გამოხატვასაც ვცდილობიდით ლესბოსელობის დამოკიდებულებით  კაცთა ძალაუფლების მიმართ.

ინტერვიუერი: აიდენტიფიცირებთ თუ არა ქალებს როგორც კლასს? როგორ ხედავთ ჩაგრულ ჯგუფებს შორის სოლიდარობის ქსელების გაბმის შესაძლებლობებს?

შარლოტი: ბევრი კითხვაა. ნაწილ-ნაწილ ვუპასუხებ. ქალებს მაინცდამაინც კლასად ვერ აღვიქვამ, მაგრამ ნამდვილად მიმაჩნია, რომ ესაა ჯგუფი, რომელიც ფუნდამენტურ ჩაგვრას განიცდის, რაც პატრიარქატის ნაწილია. იმ გაგებით, რასაც ჩვენ კლასს ან ჯგუფს ვუწოდებთ, დიახ, ასევე მნიშვნელოვანია იმის ცოდნა, რომ კლასი – ეკონომიკური უფლებები და პრივილეგიები მნიშვნელოვანია. ასევე მნიშვნელოვანია რასა. გვიყვარს თქმა – კლასი, რასა, გენდერი და მართლაც, ქალებზე ზეგავლენას ახდენს ყველა მათგანი. ჩემი აზრით, ყველა ქალზე ზემოქმედებს მისი გენდერი და სექსუალობა და ამ კუთხით, ქალები მართლაც არის ჯგუფის, რომელზეც ჩაგვრა ზემოქმედებს, მაგრამ ჩვენ ყველანი ერთნაირად არ განვიციდთ მას. ამიტომაც გახდა ინტერსექციონალობა ის სიტყვა, რომელსაც ინგლისურში ვიყენებთ იმის ასაღწერად რამდენად განსხვავდება ქალთა ჩაგვრა მათი სექსუალობის მიხედვით – იმის მიხედვით, ჰე ტერო ხარ თუ ლესბოსელი, ბისექსუალი თუ ტრანსგენდერი. ეს ასევე დამოკიდებულია იმაზე, როგორი სტატუსი გაქვს საზგადოებაში, რომელსაც კლასი, გენდერი, რასა და ბევრი სხვა ფაქტორი განსაზღვრავს,  მაგრამ არა მგონია ეს ნაკლებად მნიშვნელოვანს ხიდიდეს სქესის და გენდერის სისტემას, რომელიც ცალკე, იზოლაციაში არ უნდა განვიხილოთ. როდესაც ვლაპარაკობთ ინტერსექციონალიზმზე, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ამ ყველაფერს ერთმანეთს უბრალოდ ვამატებთ. დარმწუნებული ვარ, ბევრმა ქალმა ძალიან კარგად იცის ამის შესახებ იმიტომ, რომ ხანდახან, როცა ჩვენ თავს რაღაც ხდება, არ იცი რა მიზეზის გამო მოგექცნენ ასე, იმიტომ რომ ქალი ვარ, იმიტომ რომ შავკანიანი ქალი ვარ რასისტულ საზოგადოებაში, იმიტომ, რომ ღარიბი ქალი ვარ – ეს ყვალაფერი კვეთს ერთმანეთს , მაგრამ მგონია, რომ, თქვენ მეორე კითხვას რომ დავუბრუნდეთ, კოალიციისა და სოლიდარობის საფუძველი იმის აღიარებაა, რომ ეს ყველაფერი მნიშვნელოვანია. ასე რომ, მე შემიძლია ალიანსი მქონდეს ადამიანებათან, ვისი ჩაგვრის მთავარი შეგრძნება რასა ან კლასია იმდენად, რამდენადაც მე ვიგებ და ვაფასებ ჩაგვრის მათეულ ანალიზს და ისინი აფასებენ ჩემსას, რაც არ ნიშნევს იმას, რომ ერთი უფრო უპირატესია, ვიდრე მეორე. ადრე ვამბობდით, რომ ქალები კლასს წარმოადგენდნენ და ეს უპირველესი ჩაგვრა იყო. ისტორიულად ეს შეიძლება მართლაც, უპირველესი ჩაგვრა იყოს, თუმცა არ ვარ დარწმუნებული,  მაგრამ ჩემთვის კითხვა რა არის პირველი და ყველაზე მნიშვნელოვანი, არასწორი კითხვაა. ჩემთვის უპირველესი საკითხია როგორ გავაძლიეროთ ერთმანეთი და როგორ შევქმნათ ალიანსები ერთად მუშაობისთვის კანონმდებლობის შესაცველელად და ამდენი წლის სოციალიზმმა აჩვენა, რომ ქალთა საკითხი არ მოგვარდება კლასობრივი საკითხის მოგვარების შემდეგ. მე მგონია, რომ უბრალოდ შეგვიძლიაეს შევაბრუნოთ და ვთქვათ,  რომ კლასობრივი საკითხი მოგვარდება ქალთა საკითხის შემდეგ იმიტომ, რომ ეს ინტერსექციურია. არ შეიძლება ცალკე ერთთან გქონდეს შეხება და ცალკე მეორესთან და ბოლო 2-3 წლის განმავლობაში რაც ხდება შტატებში, ძალიან დიდი ხაზგასმა იყო რასიზმზე, ძალადობისა და რასიზიმის აღზევებასთან ერთად და მგონია, რომ ეს ძალიან მნიშვნელოვანია. მე მგონი, ახლა ყველაზე მეტად ამაზეა სამუშაო, მაგრამ ამაზე მუშაობისას იმას კი არ ამბობ, რომ ეს უფრო მნიშვნელოვანია და ის ნაკლებად მნიშვნელვანი. ვამბობ, რომ ეს მნიშვნელოვანია ამ გადაკვეთების გამო და თუ ამაზე ვიმუშავებთ და უარვყოფთ სხვა სპექტრს, მაშინ ის არ შეიცვლება, რისი შეცვლაც გვინდა. ჩემთვის ესაა თანამშრომლობის საფუძველი და ამას დრო ჭირდება იმიტომ, რომ ჯგუფებმა უნდა ისწავლონ ერთმანეთის პატივისცემა. როცა ჩვენი ლესბოსური ფემინიზმი წამოვიწყეთ 1972 წელს , თავიდან სეპარატისტები ვიყავით, რადგან გვჯეროდა, რომ ჩვენ უნდა გვქონოდა ჩვენი სივრცე ჩვენი რელობის განსაზღვრისთვის, მაგრამ წლების მერე, პირადად მე მივხვდი, რომ აღარ მინდა სეპარატისტობა. მინდოდა ეს რეალობა საერთო სურათში ჩამესვა და სეპარატიზმს შევეშვი, მაგრამ არ დამინებებია თავი იმის ანალიზისთვის რატომაა ეს საკითხები მნიშვნელოვანი და წლების შემდეგ, მგონია, რომ შტატებში დავინახეთ, რომ მეტი შესაძლებლობა აქვთ ადამიანებს, ვინც პროგრესულია, ვინც უფრო რადიკალურია. ჩვენი მოძრაობიდან ცდილობენ ამ ხაზების გასწვრივ იმუშაონ. არის მოძრაობის ნაწილიც, რომელიც ნაკლებად რადიკალურია, რომელიც უფრო ნაკლებად მუშაობს.

ინტერვიუერი: რას ფიქრობთ თანამედროვე ლგბტ აქტივიზმზე? არის თუ არა გეი ქორწინების მოთხოვნა ბრძოლის დეპოლიტიზირება?

შარლოტი: რთულია. არა მგონია, ერთი საბოლოო პასუხი მქონდეს,მაგრამ გეტყვით ჩემ ხედვას ამ საკითხზე ჩემი გამოცდილებიდან გამომდინარე. აშშ-ში და პერუშიც, ჩემი პარტნიორი პერუდანაა და ლათინურ ამერიკაშიც  მიმუშავია გეი ქორწინების და სხვა საკითხებზე. თავიდან, მგონია, რომ მეც როგორც ფემინისტი,  ბევრი ჩვენგანიც ვფიქრობდით, რომ გეი ქორწინება არაა უმთავრესი საკითხი და ბევრი გეი კაცი და უფრო რადიკალური გამათავისუფლებელი ჯგუფებიც ასე უყურებდნენ ამ საკითხს და უნდა გაითვალისწინოთ, რომ გეი გამათავისუფლებელი მოძრაობის დიდი ნაწილი სულაც არ  იყო ფოკუსირებული ქორწინებაზე. მერე ძირითადად თეთრკანიანმა, პრივილეგირებულმა კაცების ჯგუფმა დაიწყო მოთხოვნა გეი ქორწინებაზე და ამას თანასწორობის საფუძველზე ითხოვდნენ, ჩვენ კი კრიტიკულები ვიყავით მათ მიმართ. ბევრ ჩვენგანს არ გვქონდა ბოლომდე ჩამოყალიბებული აზრი ამ საკითხზე და მგონია, რომ ჩვენი კრიტიკა პოლიტიკურად და ინტექლეტუალურადაც სწორი იყო, მაგრამ დავინახე რაც  მოხდა.   ადამიანებმა, ქალებმა დაკაცებმა, კაცებმა და კაცებმა, ქალებმა და ქალებმა მთელ შატატებში უცებ შეცვალეს დამოკიდებულება ამ საკითხის მიმართ, ჩვენს მიმართ. ეს არ იყო ერთადერთი საკითხი და არც უნდა იყოს, მაგრამ იმ მომენტში აშშ-ში ეს ძალიან ტრანფორმაციული საკითხი გახდა. ბევრმა ჰეტეროსექსუალმა გაიგო და მხარი დაუჭირა გეი უფლებებს იმიტომ, რომ დაინახეს და მიხვდნენ, რომ ადამიანები, ვისაც ერთად უნდა ყოფნა  ერთად უნდა იყვნენ, მაგრამ ზოგიერთი ჩვენგანი წუხდა იმიტომ, რომ შეიძლება არაპოლიტიკური ან არარევოლუციური  ყოფილიყო ამ საკითხზე შეჩერება, მაგრამ, რაც გამოვცადეთ იყო ის, რომ დავინახეთ – ჩვენ ოჯახებშიც კი შეიცვალა დამოკიდებულება და გაგება რადგან პარალელები დაინახეს იმიტომ, რომ არც ჰეტეროები და ერ გეები არ ცხოვრობენ ერთ ჰეტერო ქორწინებაში, ჩვენ ურთიერთობის ბევრი სხვა ფორმა გვაქვს, მაგრამ ეს ძლიერი შემომაბრუნებელი კულტურული საკითხი იყო.  მე მგონია, რომ პრობლემა ისაა, რომ მოძრაობამ იმიტომ, რომ კულტურული მხარდაჭრა მიიღო და იმიტომ, რომ თეთრკანიანი კაცებს, რომელთაც ქორწინება სურდათ, ქონდათ ძალაუფლება  ეს განეხორციელებინათ და ესენი იყვნენ კაცები, ვისაც მეტი ძალაუფლება აქვს, მეტი ფული, რა თქმა უნდა, უფრო მეტად უნდოდათ ჰეტერსოექსუალების მსგავსად ეცხოვრათ და მგონია, რომ ზუსტად ამიტომ, საკითხი უფრო სწარაფად დაიძრა წინ დანარჩენი დღის წესრიგის გარეშეც. ამიტომ, ვფიქრობ, რომ კრიტიკა საჭიროა, რომ აუცილებლად არასწორი იქნება ჩვენ კონტექსტში ახლა ამ საკითხით დავიწყოთ და ისიც არასწორია, თუ ამ საკითხზე შევჩერდებით, მაგრამ არც იმას ვფიქრობ, რომ მთლიანობაში ეს საკითხი არასწორია იმიტომ, რომ ამას მოაქვს ბენეფიტები, ადამიანებს თვალს უხელს ჩვენ ცხოვრებაზე. ამას 20 წლის წინ არ ვიტყოდი იმიტომ, რომ არ მიფიქრია ეს რას მოიტანდა, მაგრამ ახლა ჩვენ გვაქვს ეს გამოცდილება და ეს ასე ხდება ლათინურ ამერიკაშიც ჩემს პერუელ ოჯახთან –  რატომ არ უნდა გვქონდეს ჩვენ იგივე ბენეფიტები, რაც სხვა წყვილებს ქვთ. ახლა მსოფლიო ბექლეშის ხანაში ვცხოვრობთ და ყველაფერი უფრო კონსერვატულია და გარკვეულწილად, კარგიცაა ამ მხარდაჭერის ქონა, მაგრამ აქ თუ გავჩერდებით, ეს მობილიზაციას შეაჩერებს. ამის იქეთაც უნდა წავიდეთ, უნდა ვთქვათ, რომ კარგი, ახლა ადამიანები იგებენ ამ ნაწილს და ახლა უფრო მეტი უნდა გავაკეთოთ. საბოლოო ჯამში, უნდა ვაღიაროთ, რომ ქორწინების გარდა, ურთერთობის ბევრი ფორმა არსებობს, რომელსაც ბენეფიტები უნდა ქონდეს. ბენეფიტი მარტო ჰეტერო და ჰომოსექსუალურ ურთიერთობას არ უნდა ქონდეს. ბენეფიტი ყველასთვის უნდა იყოს.
ასე რომ, სხვადასხვა ქვეყნები ამ საკითხს, ალბათ, სხვადასხვანაირად დააბალანსებენ, რადგან განსხვავებული სოციალური სისტემები გვაქვს, ბენეფიტები ხან რაზეა მიბმული, ხან რაზე, ამერიკაში ოჯახზეა მიბმული და … ხვალ ვის ფილმსაც ნახავთ, კიდევ ერთი ფილმი აქვს, კარგი იქნებოდა, რომ ეჩვენებინა, სთხოვეთ, ჩინეთში გეებისა და ლესბოსელების ქორწინებაზეა და იქ ბევრი მათგანი ქორწინდება ოჯახისგან ზეწოლის გამო ყავდეთ ცოლი ან ქმარი, მაგრამ მიუხედავად ამისა, ლესბოსურ ან გეი ცხოვრებას კვლავ განაგრძობენ. გადარჩენის სტრატეგიისთვის, ეს მისაღებია, მაგრამ ჩვენ ბევრი რამ გვაქვს სტრატეგიულად გასაკეთებელი. ჩემ პერუელ პარტნიორთან როგორც წყვილთან რომ მეცხოვრა, მისთვის ძალიან მნიშნელოვანი იყო ქორწინებით მოპოვებინა მწვანე ბარათი. ამან ჩვენი ცხოვრება გადაარჩინა. ეს, რა თქმა უნდა, არაა ერთადერთი საკითხი ან რადიკალური საკითხი, რომელიც უფრო ღრმა შრეებზე გაგვიყვანს.
ფაქტიურად, მე ვიცნობ ლესბოსელებს, ვინც ოჯახურ პარტნიორებაში ცხოვრობდნენ როგორც მეგობრები ერთი სქესის ქორწინებამდე. ცხოვრობდნენ ერთსა და იმავე შენობაში, ზრუნვდნენ ერთმანეთზე ისე, რომ მიეღოთ ბენეფიტებიც, მაგრამ ვფიქრობ, რომ უფრო ღრმად უნდა შევხედოთ საკითხს და ვთქვათ, რომ ბევრნაირი ურთიერთობა არსებობს და ადამიანები, ვინც ამ ურთიერთობებში არიან, უნდა იღებდნენ ბენეფიტებს.

ინტერვიუერი: რას ფიქრობთ იმაზე რომ დონორი ორგანიზაციები სამუშაო საკითხებს და პრობლემატურ თემებს მესამე სამყაროს ქვეყნებს თავად კარნახობენ?

შარლოტი: დონორმა ორგანიზაციებმა არსად და არავის არ უნდა მოახვიონ თავს თავისი თემები მესამე მსოფლიოს ქვეყნები იქნება, ამერიკა, საქართველო თუ სხვა. დონორი ორგანიზაციები უნდა ელაპარაკებდონენ მათ, ვის მხარდაჭერასაც აპირებენ იქნება ეს ლგბტ, ფემინისტური,  ლესბოსური თუ სხვა ჯგუფები. ამ ჯგუფებს ამ ქვეყნებიდან უნდა ელაპარაკებოდნენ და აქ ვგულისმობ შტატეტებსაც იმიტომ, რომ დონორები ძლიერად აკონტროლებენ თანხებს ქვეყნის შიგნითაც ჩვენ ბრძოლებში. ისინი გენდერს ბაზისად უნდა ხედავდნენ სტრატეგიისთვის და მე მგონია, რომ ლათინური ამერიკა ბევრად განსხვავდება ამ კუთხით აფრიკისგან. ლათინურ ამერიკას კარგა ხანია იქ თავისი გეი მოძრობა აქვს და მათთვის ერთი სქესის ქორწინების საკითხის წინ წამოწევას აზრი აქვს და თუ დონორებს ამის მხარდაჭერა უნდათ, ძალიან კარგი, მაგრამ დონორებმა იგივე საკითხის წინ წამოწევა არ უნდა მოითხოვონ აფრიკაში ან საქართველოში. სადაც მიდიან, იქ უნდა იკითხონ რას არის თქვენი საკითხები და რა გჭირდებათ.  მერე შეუძლიათ აარჩიონ მხარდაჭერის არეალები იმიტომ, რომ მათი უფლებაა ფული ჩადონ იმ ჯგფებში, ვისი მხარდაჭერც უნდათ, მაგრამ ისინი არ უნდა აკონტროლებდნენ საკითხებს. ეს არ იყო პროდუქტიული ბევრ აფრიკულ ქვეყანაში, სადაც, მაგალითად, ადგილობრივ ჯგუფებს ბრალს დებენ “მედასავლეთეობაში” და უცხო ქვეყნის დღის წესრიგისა და ფულის გამოყენებაში, მაგრამ ირონია ისაა, რომ აფრიკაში ჰომოფობიის იდეა და ანტი გეი კანონები ზუსტად დასავლურმა კოლონიურმა სახელმწიფოებმა შეიტანეს. ჰომოფობიის რეგიონი კოლონიალიზმია, მაგრამ ამის მიუხედავად, ვცხოვრობთ ამ საყაროში და მგონია, რომ დონორები უფრო ყურადღებიანები უნდა იყვნენ იმ ჯგფების დღის წესრიგთან დაკავშირებით, რომელთა მხარდაჭერას აპირებენ.

ინტერვიუერი: რას ფიქრობთ თანამედროვე ამერიკულ ლგბტ აქტივიზმზე? არის თუ არა დღეს გამანთავისუფლებელი მოძრაობები კაპიტალიზმთან და იმპერიალიზმთან იდეურ კოლაბორაციაში?

შარლოტი: ამერიკაში, ისევე როგორც ბევრ სხვა ქვეყანაში, არაა ერთი ლგბტ აქტივიზმი. ჩვენ ბევრნაირი ლგბტ აქტივიზმი გვაქვს, ბევრნაირი ფემინიზმი და ბევრნაირი კვეთა ფემინისტურ და ლგბტ აქტივიზმს შორის. რა თქმა უნდა, ბევრი ჯგუფია, თეთრკანიანი გეი კაცები, ზოგიერთი ქალი და ზოგიერთი ფერადკანიანიც, ვინც ფიქრობს, რომ თანასწორობა კაპიტალიზმში მიღწევადია. ასე რომ, მოძრაობის ნაწილი თანამშრომლობს კაპიტალიზმთან და ამისთვის ბოდიშს არ იხდიან, რადგან ფიქრობენ, რომ ეს მათი იდეოლოგიაა, ან ვინმემ შეიძლება თქვას, რომ ეს ის სამყაროა, რომელშიც ვცხოვრობთ. ზოგიერთი მათგანი იდეოლოგიურად უყურებს ამას, ზოგი პრაქტიკულად. მიაჩნიათ, რომ ასეთია სამყარო და მოდი, ის შევცვალოთ ისე, რომ უკეთესად ვიცხოვროთ. ისინი მაინცდამაინც არ იზიარებენ კაპიტალიზმის კრიტიკას, რასაც ბევრი ჩვენგანი აკეთებს, ვინც უფრო მეტად პროგრესული და მემარცხენე ჯგუფებიდან ვართ, რაღაც ნაწილი, მაგრამ არ არსებობს ერთი ამერიკული ლგბტ მოძრაობა, არის მოძრაობის ერთი ნაწილი, რომელსაც, სახმწუხაროდ, ყველაზე მეტი ფული აქვს, კოლაბორაციულია და მედიის მეტ ყურადღებასაც იქცევს.  ამას ადამიანები ხედავენ, მაგრამ საბედნიეროდ, ფეისბუკზე უფრო რადიკალური ნაწილების ნახვაც შეიძლება. ჯგუფები, რომლებიც კითხვის ნიშნებს სვამენ ამ მიდგომასთან დაკავშირებით და უფრო რადიკალურები არიან. მათ ვერ დავარქმევ განზოგადებულად ამერიკული ლგბტ მოძრაობის სახელს, მაგრამ რა თქმა უნდა, ისინი ყველაზე პროგრესულები არიან.

მთარგმნელი: თამთა მელაშვილი
ინტერვიუერი: ნინკა ხაინდრავა
ტექნიკური მხარდაჭერა: ქალთა მზერის კოლექტივი